07:53
စိုင္းလင္းထက္
ပကတိ ျဖဴစင္..ျငိမ္းခ်မ္းေသာလမ္းမွာ...အခ်စ္ဆိုေသာပန္းေလးကုိ နမ္းမိေသာေၾကာင့္...
ခ်စ္သူတို႕ ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းေလးကုိ..
စမ္းတစ္ဝါးဝါး ငါေလွ်ာက္ ခဲ႕မိ၏..
ထိုအခါအခ်စ္သည္.....
ငါ့အား..ရင္ခုန္သံျမန္ေစခဲ႕သလုိ...
ႏွလုံးသားပူပန္မွဳ႕ကုိလဲ ေပးခဲ႕၏..
ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မွဳ႕ကုိ..ေပးခဲ႕သလုိ..
စိတ္ဆင္းရဲ ေသာကကုိလဲေပးခဲ႕၏..
လြမ္းေမာစရာညမ်ားကုိ ဖန္တီးခဲ႕သလုိ..
အိပ္ပ်က္ညမ်ားကုိလဲျဖစ္ေစခဲ႕၏..
ႏွစ္လုိဖြယ္ရာအျပဳံးကုိ....
လက္ေဆာင္ေပးခဲ႕သလုိ..ခါးသီးနာၾကည္းစရာ..
အမုန္းတို႕ကုိလဲ..ေပးေဝငွခဲ႕၏...
ငါဟာအခ်စ္ကုိ..ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး..ေစာင့္စား၏
ဒါေပမဲ႕..အခ်စ္က...ငါ့ကုိသူစိမ္းဆန္ခဲ႕တယ္...
အခ်စ္ကဘာကုိအလုိမက် ျဖစ္လုိ႕လဲ...
ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ ရွက္ေၾကာက္မွဳ႕ကုိလား.?
အခ်စ္က အျပံဳးေလးေတြနဲ႕ ဆီးၾကိဳေတာ့....
ငါဟာအခ်စ္ကုိ လက္ခံခဲ႕တယ္..
မၾကာပါဘူး....
အခ်စ္ကအျပံဳးေတြကုိဖ်က္လုိ႕...
အမုန္းေတြကုိေပးခဲ႕ျပီ..မဟုတ္လား....
(ရင္မခုန္တက္တဲ႕ ႏွလုံးသားနဲ႕ ေရးသားတင္ျပသည္.....)
Posted in: ကဗ်ာ
0 comments:
Post a Comment